Deel 36: Etappe 18 Hoi Ann naar Ho Chi Minh City 0807 - 0808

We gaan in dezelfde trein Hanoi – Ho Chi Minh City (HCMC) waar we vrijdag de 3e mee zijn aangekomen (de SE 1). Ook deze trein is een half uur te laat zodat we 12:10 vertrekken, dinsdagmorgen de 7e augustus.
We hebben geen softsleeper meer kunnen krijgen, zelfs de hardsleeper is al een dag later dan we wilden. We hebben nu de onderste bedden. Dat heeft het voordeel dat we in ieder geval kunnen zitten en nog bij het raam ook. Een man en vrouw van om en nabij resp. 45 en 30 jaar zijn onze reisgenoten. Vriendelijk, maar ze maken verder geen contact. De bovenste 2 bedden zijn in het begin van de rit onbezet.
We hebben niet gerekend op eten in de trein, omdat we nu 2e klas reizen. Maar direct na vertrek krijgen we al lunch geserveerd. Geen onderscheid tussen klassen dus. Onze met moeite gevonden mie houden we over.
De hele middag kijken we veel naar buiten. Het bekende uitzicht: veel rijstvelden in allerlei stadia, dorpjes en bergen op de achtergrond. De kalksteenrotsen zijn nu achter de rug, het zijn “gewone” bergen. Heel veel graven in de velden, vaak in mooie kleuren geschilderd. En sommige stukken zijn wat droger: zanderige, hei-achtige grond met bosjes.


We beseffen ons in de loop van de middag dat dit voorlopig onze laatste gelegenheid is om uit de trein het rijstveldlandschap te zien en elkaar opmerkzaam te maken op alles wat we zien. Morgenvroeg als we wakker worden zullen we al in HCMC zijn, en dan per vliegtuig naar Singapore. We slurpen het landschap op tot het donker wordt. Tussen door lezen we over onze laatste bestemmingen HCMC en Singapore, waar we allebei twee nachten zullen zijn.
Bij een stop in het begin van de avond komt een pas getrouwd jong stel de coupé in: hij werkt bij Philips half conductors in Vietnam, wat zij doet weten we niet. Ze kent wel Engels maar durft het niet te sprekem vertelt haar man. Er volgt een interessant gesprek over de Zuid-Vietnamezen in de oorlog. De vader van de jongen woonde vroeger in Noord-Vietnam en is naar Zuid-Vietnam gegaan toen men na de Geneefse accoorden een 300 dagen de keuze had waar men wilde wonen. Hij heeft als vak leraar gekozen, mede om niet in het leger te hoeven; onderwijzers waren vrijgesteld. Daardoor heeft hij niet als Zuid-Vietnamees tegen zijn landgenoten in het Noorden hoeven te vechten. Volgens de jongen heeft hij het daarom makkelijker dan veel van zijn leeftijdgenoten die hun vader verloren hebben. Hij heeft vrienden die na de oorlog naar Amerika zijn gegaan en die vragen hem wel ook te komen. Hij probeert geen politieke standpunten in te nemen, wil het alleen over de business hebben met hen. Er wordt door de jeugd in Vietnam niet veel over gesproken, maar er zijn wel tegengestelde meningen als er dingen in de wereld gebeuren waar Amerika een rol in speelt: Joegoslavie, Irak. En de meningen lopen langs de lijnen van was je in de oorlog voor de Vietcong of voor Amerika? Wij beseffen ons nog meer dan tot nu toe dat het voor de Noord-Vietnamezen veel eenduidiger was in de oorlog dan voor de Zuid-Vietnamezen en dat men minder moeilijke keuzes hoefde te doen.
De jongen vertelt verder dat economisch gezien Zuid-Vietnam veel verder is dan Noord-Vietnam. Daar is men nog veel traditioneler volgens hem.
De jongen en het meisje gaan tegen tienen na een stop weer naar een andere coupé, dat was zo afgesproken. En wij krijgen 2 mensen op de bovenste bedden erbij, die we nauwelijks of niet zien, want het is bedtijd.
We slapen lekker, Geer in haar zijden lakenzak.
We denken dat we om een uur of acht zullen aankomen en dat als het vroeger is we wel gewekt zullen worden. Maar vlak voor half zeven begint iedereen op te staan merkt Geer. We blijken al in in HCMC te zijn. Kees wordt van de schok wakker. We moeten nog ons aankleden en onze spulletjes pakken en als iedereen al weg is. We haasten ons niet heel erg, het is toch een eindstation. Maar tot onze verbazing begint de trein langzaam terug te rijden als Geer net uit de trein is en Kees er nog in. Misschien wat onverantwoord springt Geer met zware bepakking tegen pogingen van het personeel om haar tegen te houden in weer de trein in. Langzaam rijdt de trein een stukje terug en dan stopt hij nog een keer met een grote bonk. Wij gauw de trein uit en direct daarna rijdt hij verder terug het station uit. Zo hebben we het nog niet eerder meegemaakt.
Het is nog vroeg en rustig op straat. We nemen een taxi naar het Asian Hotel, waar we een reservering hadden gemaakt.